bu küçük dünya

içerisinde bulunduğum 10 metrekare alandan bakıyorum etrafa 15  gündür.şuanda kapıdan gözümü attığımda dışarı, bi amca.amca titriyo.perkinson.elindeki telefonun tuşlarına basmaya çalışıyo  3 -4 dakikadır.çırpınıyo.içim acıyo burdan onu  gördükçe. belki gidip yardım etmedeiğimden,belki bukadar yaşlı olmasından,belki ilerde bukadar  yaşlanabileceğimden..neden acıyorum ki.hiç acınası  bi halde değil bu amca.doğanın şartları  onu  bu hale getirmiş. üzülüyorum sadece evet..telefonu  düşürdü elinden.tekrar titreye titreye uzattı kolunu yere ..amca eğilemiyo..çıktım  dışarı.eğildim aldım telefonu  elime.gülümsedim.amca da gülümsedi.sonra üzüldü.gözleri doldu.alamadığını o an farketti.belki de yaşlandığını tekrar hatırlamıştı kim bilir.korktum o an.olmamamlı  bu dedim.insanlar büyüdükçe hem sağlığını  hem görünüşünü hem psikolojisini kaybetmemeli dedim.kaygılı bi şekilde sordum.yardım ediyimmi? kimi arıycaktınız?sağol kızım dedi.ellerini yüzüme koydu okşadı yanaklarımı titreyen bir çift el.uyandırdı  beynimi bu davranışlar..sorularım tekrar cıktı  gün yüzüne.neyi bekliyorum.bugun dğilse nezaman? zamanın ağzına sıçıyorum her saniye.